Na 31 jaar moet Tavenu afscheid nemen van een zeer gewaardeerde collega. Mari van Gelder vertelt hoe hij ooit bij Tavenu begon, hoe hij dat heeft ervaren en wat hij van Tavenu gaat missen.
Als 15 jarige bezoeker was ik in 1980 bij de allereerste manifestatie van Tavenu: ‘Hoe het ook gaat wij van de straat’. Ik vond dat reuze interessant allemaal. Nooit gedacht dat ik later jongerenwerker bij die stichting zou worden en er mijn halve leven werkzaam zou blijven.
Vanaf 1983 heb ik bij de scouting samengewerkt met Erik van Ginneken. In 1991 kwam ik op bezoek bij Zolderpop, een festival georganiseerd vanuit het Zolderke. Erik vroeg mij toen of ik interesse had in het voorzitterschap van de stichting. Het antwoord was “Ja”, en dat bleef het 31 jaar lang in allerlei rollen en met 1001 dingen die bij jongerenwerk van Tavenu horen: coach, docent OPDC Boost, vaak met bands en artiesten bezig , bezoek aan een jongere in de gevangenis, thuisbezoeken, lesgeven, talloze wc’s gepoetst, huldiging RKC, organiseren van straattheaterfestival , gelachen en gehuild met jongeren…
Ik werd 57 jaar, besefte mezelf dat ik nog 10 jaar moet werken, en vroeg mijzelf af: “Wordt dat bij de Tavenu of ergens anders?” Het wordt iets anders. Ik ga werken binnen het speciaal onderwijs: ‘De Rietlanden’ in Den Bosch. Daar zitten kinderen met ernstige gedragsproblemen. Ik ga daar les geven aan een middenbouw klas en muziekles geven aan alle andere klassen. De school is mij al bekend aangezien ik er al eerder gewerkt heb, ook leuke herinneren aan. En voor mij was het nu of nooit.
Ondanks dat ga ik bijna alles missen aan Tavenu: Luisteren naar een jongere en helpen een diploma te behalen of richting arbeid begeleiden, ouders geruststellen, onwijs lachen om allerlei flauwekul, in gesprek met Frans Bauer over zijn Mariska (bij de Tros), het elftal van RKC van het podium halen, de meest vreemde straattheater acts naar Waalwijk halen, mijn kleindochter zien die opa komt helpen om de kleedkamers in orde te maken voor alweer een optreden, blind kunnen vertrouwen op mijn collega’s en ga zo maar door. Ik voel mijzelf erg vertrouwd met de jongeren en diverse contactpersonen.
Ruim 31 jaar is niet niks. Ik heb talloze onvergetelijke herinneringen en ben daar een dankbaar mens voor. In al die jaren heb ik veranderingen gezien: van het Zolderke naar de Tavenu, van Time out naar OPDC Boost, van een klein bandje naar de Tros, van een ministraattheater naar een landelijk bekend festival. Een ding bleef onveranderd: Tavenu is en blijft een vorm van thuis.